1. Szczecin Zdroje (przystanek PKP)
Zdroje założono w 1750 r. na gruntach wsi Podjuchy. W XIX w. bardzo rozwineło się tu ogrodnictwo (kwiaty wysyłano do Berlina), powstały również liczne zakłady przemysłowe (cementownia "Stern", wytwórnia organów "Grunberg" i in.)
W połowie XIX w. na terenie Zdrojów zaczeły powstawać pierwsze zajazdy i kawiarnie przeznaczone do obsługi turystów zmierzających do Puszczy Bukowej.
Po drugiej wojnie światowej Zdroje nosiły nazwę "Czanowo" zaś dworzec kolejowy przez pewien czas zwany był "Zaborsko"

2. Skórcza Góra - wzniesienie o wysokości 71 m npm., pokryte lasem sosnowo - dębowym. Nazwa pochodzi od wyrazu: "skorzec", "skorc" czyli szpak

4. Droga Graniczna

5. Psie Pole - niewielka polana przy skrzyżowaniu Drogi Granicznej (szlak niebieski) i drogi Ganek (szlak żółty). Według dawnych podań, w miejscu tym gromadzili się myśliwi ze sforami psów przed wyruszeniem na polowanie.

6. Przełęcz Trzech Braci - przełęcz pomiędzy trzema wzgórzami: Bukowcem, Kopytnikiem i Klasztornym. Tu również zbiegały się granice trzech średniowiecznych właścicieli Puszczy Bukowej (miasta Szczecina, klasztoru w Kołbaczu i rodziny von Palenów z Chlebowa). Zagadkową nazwę przełęczy próbuje również tłumaczyć legenda:
Dawno, dawno temu, w miejscu tym napadało na podróżnych trzech braci-rozbójników. Pewnego razu napadli na starego harfiarza, prowadzonego przez córkę o niezwykłej urodzie. Bracia zabili starca, a dziewczynę uwięzili, by im prowadziła gospodarstwo. Jej urok sprawił, że zapałały miłością zbójeckie serca, Wszyscy trzej daremnie starali się o względy dziewczyny, W końcu doszło do walki, w której bracia pozabijali się wzajemnie. Dziewczyna pochowała zbójców pod trzema głazami, z których wyrosły trzy okoliczne wzgórza, a sama, nie chcąc wracać do ludzi po tylu strasznych przeżyciach, zamieniła się w drzewo do dziś rosnące na rozwidleniu Drogi Kołowskiej i Kluckiej
legendę zacytowano z przewodnika Wojciecha Lipniackiego "Knieja Bukowa pod Szczecinem" ZW-P PTTK Warszawa 1981